Vrijdag: Het is volbracht!

Na het laatste avondmaal vroeg Jezus of de beker niet aan Hem voorbij kon gaan. Maar ook dat niet Zijn wil maar die van de Vader zou gebeuren. En zo geschiedde!

De lijdensweg kennen we allemaal. De doornenkroon, de zweepslagen, de kruisiging zelf. Het is ons allemaal bekend. En natuurlijk staan we stil bij wat aan dat kruis plaats vond. We gaan geen verhandeling houden over onze zonden die aan het kruis genageld zijn. Van de kruiswoorden zijn er enkele bekender als de anderen.

• Vader vergeef hen, ze weten niet wat ze doen.

Hoe bijzonder dat juist bij deze eerste kruiswoorden de Here niet over Zichzelf sprak, niet eens over Zijn dierbaren. Nee Hij sprak (lees bad) juist op dit moment, waarop Hij zoveel pijn gehad zal hebben, over de groep die op dat moment het verste van Hem weg stond. Juist voor de groep die Hem veroordeeld had, en hen die de veroordeling uitvoerde, vroeg Hij om vergeving.

• Voorwaar ik zeg u, gij zult heden met Mij in het paradijs zijn.

Niet enkel het volk en de soldaten bespotte Hem. Nee ook de misdadiger hier kwam hij dichterbij bij Zijn eigen kring. Nu ja, eigen kring? Hij richt zich tot een van de twee misdadigers. Op dat moment letterlijk Zijn naaste. Een man die op dat penibele moment tot bekering komt. Een man die weet dat hij uitzichtloos was. Hij was immers een misdadiger. Tot het moment dat hij daar aan het kruis naast de Here door Genade zich gered mag weten.

• Vrouw zie daar uw zoon. Zie daar uw moeder.

Pas bij Zijn derde kruiswoord richt Hij zich tot zijn dierbaren. En op een heel bijzondere manier. Hij vraagt niet of ze Hem willen helpen, Hij weet immers dat Zijn wil geschiedde en er gebeuren zal wat gebeuren moet. Nee, Hij vraagt hen om naar elkaar om te kijken. Voor elkaar te zorgen en elkaar lief te hebben.

• Ik heb dorst.

Hij, het levende water heeft dorst. Na alles letterlijk en figuurlijk. Hij heeft dorst na de marteling in de brandende zon. Maar Hij ‘dorst’ ook naar ons, dat wij bij Hem komen.

Vrienden aten aan zijn tafel en verdwenen één voor één.
Judas heeft de Heer verraden, de Messias leed alleen.
Zonder vrienden, zonder ons, uren dorst en zure spons.

Levend water blijf maar stromen ook al schonken zij azijn.
Daarom bent u toch gekomen, dat de Schrift vervuld zou zijn.
Auteur helaas onbekend

• Eli, Eli, lema sabachtani?

“Mijn God, Mijn God waarom hebt Gij mij verlaten.” Een uitroep zo belangrijk dat deze letterlijk overgenomen is. Om voor ons te sterven moest Hij die zonder zonde was van God verlaten worden. Want slechts daar, in dat duistere moment kon Hij onze zonden op zich nemen en voor ons sterven.  Wij mensen kunnen ons soms verlaten voelen, soms lijkt het alsof de Heer zo ontzettend ver weg is. Deze emotie is Hem niet onbekend. Want juist doordat Hij deze duistere verlatenheid heeft gevoeld mogen wij dichtbij Hem komen en weten dat Hij altijd bij ons is!

• Het is volbracht!

Eeuwen eerder geprofeteerd. Geboren in een kribbe in Bethlehem, de Zoon van David. De Zoon van de mensen, de Zoon van God, het Woord. Het was Gods plan vanaf de zondeval. Een onbaatzuchtig plan, een plan vol van liefde. Meer liefde dan wij ons kunnen voorstellen. Hij gaf Zijn eigen Zoon, opdat wij eeuwig mogen leven met Hem.
Dat plan, onvoorstelbaar als het is, werd daar aan dat kruis volbracht. Voor jou, voor mij, voor ons!

• Vader, in Uw handen beveel ik Mijn Geest.

Na alle ellende van dat moment geeft Hij zichzelf aan Hem. In ‘s Vaders handen wordt de Zoon opgevangen. Handen die door deze daad van Liefde ook ons opvangen, waar onze namen in gegrift staan. Handen die naar ons reiken, wij hoeven ze enkel aan te nemen.

Wat een liefde <3